Τα παιδιά δεν είναι ασπίδες!- Ούτε σημεία βολής!

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα στη Γάζα, όπου μέσα σε μια ημέρα χάθηκαν 60 ανθρώπινες ζωές πολιτών και ανάμεσα στα...

θύματα υπήρξαν και δύο παιδιά, γράφτηκαν κάποια άρθρα με τίτλο «Τα παιδιά δεν είναι ασπίδες», και πάρα πολλά σχόλια , σχολιαστών που είδαν μόνο δυο παιδιά ως ασπίδες και τίποτα παραπάνω.

Ακόμη κι αν δεχτούμε ότι κάποιοι, φανατισμένοι, απελπισμένοι ή ακόμη και ηλίθιοι, γονείς πήραν μαζί τους τα παιδιά τους, αυτό δε νομιμοποιεί κανέναν οργανωμένο στρατό πολιτισμένου κράτους να πυροβολεί πίσω από φράχτη αμάχους με αληθινά πυρά.

Οι Συμβάσεις της Γενεύης του 1949 καθορίζουν τους κανόνες του διεθνούς δικαίου για την ανθρωπιστική διαχείριση των θυμάτων του πολέμου και την προστασία των πολιτών.

Μεταξύ άλλων, οι συμβάσεις αυτές, περιλαμβάνουν την απαγόρευση:
Εσκεμμένων επιθέσεων εναντίον του άμαχου πληθυσμού ή σε πολιτικούς στόχους (κατοικίες, σχολεία, νοσοκομεία, ...) · τον τραυματισμό ή το φόνο αμάχων.
Του τραυματισμού ή της θανάτωσης άοπλων μαχητών / στρατιωτών που παραδίδονται.

Η παραβίαση αυτών των κανόνων επισείει την κατηγορία «Εγκλημάτων πολέμου». Βάσει αυτών των δύο παραγράφων καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου οι Σέρβοι Ratko Mladic, Radovan Karadzic και Slobodan Milosevic καθώς και ο Κροάτης Ante Gotovina.

Θα δικαστούν και κάποιοι ισραηλινοί γι αυτές τις ενέργειες; Όχι βέβαια. Όχι μόνο γιατί σ’ αυτήν την περίπτωση ισχύει ο κανόνας που λέει ότι «δίκαιο είναι το συμφέρον του ισχυρού», αλλά γιατί υπάρχουν πολλοί σε ολόκληρο τον κόσμο και στη χώρα μας βέβαια, για τους οποίους όλα τα θύματα δεν έχουν την ίδια αξία κι αυτός είναι ο λόγος που με ώθησε να γράψω αυτό το άρθρο.

Άλλη αξία έχει, για έναν κρυπτό-οπαδό της διαφορετικότητας στην ανωτερότητα κάποιων φυλών, η ζωή ενός Παλαιστίνιου και άλλη ενός Ισραηλίτη, άλλη ενός Αφρικανού και άλλη ενός ευρωπαίου.

Δεν υπάρχει χειρότερο είδος ρατσιστή από εκείνο του «φιλελεύθερου» που λέει : «ε δεν πρέπει να συμβαίνουν αυτά, άνθρωποι είναι κι αυτοί, αλλά βρε παιδί μου δεν πρέπει να χρησιμοποιούν και τα παιδιά τους για να πετύχουν το στόχο τους».
Σε όλα τα αντίποινα των Γερμανών κατά τη διάρκεια του πολέμου εναντίον πολιτών, τα επιχειρήματά τους είχαν παρόμοιες δικαιολογίες με εκείνες που χρησιμοποίησαν οι ισραηλινές αρχές: «της άμυνας του κατακτητή».