ΤΣΙΡΚΟ ...

Ανωνύμου του Έλληνος
Παρακολουθώ συστηματικά τις περιοδείες του πρωθυπουργού κυρίου Αλέξη Τσίπρα και του επί των οικονομικών υπουργού... Γ. Βαρουφάκη στην Ευρώπη, όπως και τις δηλώσεις, που γίνονται σε κάθε πρωτεύουσα.

Όσο περνάνε οι μέρες θεριεύει μέσα μου το μέγα ερώτημα: Τί μου θυμίζουν όλα αυτά; Πόσες φορές έχω δει το ίδιο έργο;


«Λόγια, για λόγια κι άλλα λόγια; / Αγάπη, πού ’ναι η εκκλησιά σου /βαρέθηκα πια στα μετόχια» - να θυμηθούμε το οικουμενικό πολιτικό μήνυμα του Γιώργου Σεφέρη, σχεδόν ισοδύναμο με την λαϊκή ρήση: «Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει»! Πλημμύρα λογιδρίων, τηρουμένων των αναλογιών και των συνθηκών θυμίζει ολοένα Σαγματοποιό, ή Γιωργάκη, ή Κωστάκη, ή Κινέζο, ή Αντρίκο ντελ Πάσο, ή Γκαούτσο Κώτσο. Όλοι οι θαλαμοφύλακες της Γκραικυλίας μιλούσαν, μιλούσαν ακαταπαύστως μόνο για εσωτερική κατανάλωση. Να μανουβράρουν τον όχλο ώστε να δέχεται ανώδυνα για το πολιτικό σύστημα της υποτέλειας αντιλαϊκές αποφάσεις, που έχουν εκ των προτέρων λάβει τα αφεντικά.

Δεν βρέθηκε κανένας Μέντορας να πει στον κύριο Αλέξη ότι οι αξιόλογοι, ηγέτες, να μην πω οι χαρισματικοί, που σπανίζουν πλέον σε όλον τον κόσμο, δεν φλυαρούν όπου βρεθούν κι όπου σταθούν, ότι λένε ελάχιστα και σταράτα και πρωτίστως δρουν αδιστάκτως; Όσο πιο δυναμικά, πληθωρικά υλοποιούν τις προεκλογικές δεσμεύσεις, τόσο φειδωλοί είναι στους... δεκάρικους. Ισχύει και αντιστρόφως η... εξίσωση. Πού στοχεύει αυτό το τσίρκουλο των δηλώσεων και αντιδηλώσεων, των κοινότοπων προσφωνήσεων και αντιφωνήσεων, που συνοδεύονται από στημένες συνεντεύξεις, «μόνο δυο ερωτήσεις γιατί είναι φορτωμένο το πρόγραμμα», με προεπιλεγμένα «βαποράκια»... συντεντευξιαστές;
Ένας είδος πολιτικών δημοσίων σχέσεων, όπου από ταξίδι σε ταξίδι, από επαφή σε επαφή, από δήλωση σε δήλωση «ρεφιλάρονται», ψαλιδίζονται όποιες προωθημένες, δυσάρεστες για τα ξένα αφεντικά, εξαγγελίες, με τις οποίες τσίμπησε ο όχλος και «μας» έδωσε την κυβέρνηση; Πολιτικό τσίρκο «Medrano», όπου από κωλοτούμπα σε κυβίστηση θα φθάσουμε λίαν προσεχώς στα διαβούλια του Δ’ Γερμανικού Ράιχ, που αποκαλείται κατ’ ευφημισμόν Ευρωπαϊκή Ένωση, εμείς... η κυβέρνηση της αριστεράς και θα γίνουμε αποδεκτοί από την Frau Hitler και τα τσιράκια της, έστω και με εικονικό ξίνισμα για εσωτερική κατανάλωση σε Βερολίνο και Αθήνα; Αυτή ήταν «η ελπίδα, που έρχεται»;

Υστερόγραφο: : Άλλο ένα κόμμα παίρνει (σχετική) λαϊκή πλειοψηφία με σύνθημα, που συνιστά γραμματικό και σημασιολογικό βιασμό της ελληνικής γλώσσας. Η ελπίδα, χαχόλοι συνθηματοπλάστες και λογογράφοι, ούτε έρχεται, ούτε φεύγει. Δεν πάει πουθενά! Η ελπίδα σβήνει ή θεριεύει, ζει, ή πεθαίνει, είναι ρεαλιστική ή φρούδα, με τα ανάλογα συναισθήματα και εμπνεύσεις, που μπορεί να δημιουργούνται στην μια ή στην άλλη περίπτωση. Αλλά τί περιμένεις; Αμόρφωτος όχλος, «αγράμματα» συνθήματα. Τηλεοπτικές μπαλαφάρες για ψεκασμένους δια της οθόνης καταναλωτές!


klydonas